In the jungle, the mighty jungle, the lion sleeps tonight

Ik had avonturen in de jungle beloofd, en vond die zoals verwacht vooral binnen de heilige hallen van het ministerie. Vandaag Khaled Abu-Zeid ontmoet. Als spreekbuis van de NGO's. Regional Water Resources Program Manager van Cedare en Secretary General & Managing Director van het Egyptian Water Partnership. Yip, voor minder doet hij het niet. Een schoolvoorbeeld van een gepolijste Mediterrane man, in een smaakvol en zeer duur maatpak. En, zoals 'mijn' Khaled me nog haastig toesiste en de oplettende lezer allang geconstateerd heeft; de zoon van de minister. Laat de diplomatieke dans beginnen!

Eens te meer constateer ik dat wij Nederlanders daar niet goed in zijn. Althans, niet als je het vergelijkt met echte internationale 'Macher'. Wij staan internationaal bekend om het naïeve vertrouwen dat we hebben in het eigen gelijk. Je verzamelt de feiten, je presenteert ze in een overzichtelijk lijstje, en klaar! Beslissen maar. Vergaderen doen we met een agenda, ieder punt ronden we af met een besluit dat we opschrijven, en dan gaan we richting uitvoering. In de grote mensenwereld van het internationaal verkeer werkt het zo natuurlijk niet. Alle echte besluiten worden buiten de vergadering om genomen, naar presentaties van 'facts and figures' wordt beleefd geluisterd maar als je iets wil, telt wie je kent en wie je bent, niet wat je zegt.

Aan mij nu om aan Khaled II informatie te ontlokken over hoe er echt besluiten over onze awareness campagne genomen moeten worden. Als iemand dat immers weet, zou hij het moeten zijn. Hoe 'frame' ik onze strategie zodanig dat de machthebbers, om te beginnen Papa Abu-Zeid hier 'ja' tegen zeggen? Hoe krijgen we geld, hoe krijgen we mensen, hoe krijgen we een mandaat waar we wat mee kunnen? Rechtstreeks vragen kan niet, redeneren vanuit de inhoud is, zie boven, ook niet de meest handige optie. Maar hoe dan wel? We babbelen over koetjes en kameeltjes, ik vraag geïnteresseerd naar zijn werkzaamheden, ik probeer wat voorzichtige als-dan scenario's uit. Ik doe charmant tot ik er hoofdpijn van krijg en geen thee meer kan zien (zo schoon zijn die toiletten hier niet). Maar veel grip krijg ik niet op het gesprek. Als we op een gegeven moment 'hypothetische budgetten' bespreken, laat hij zich vriendelijk glimlachend ontvallen dat ik natuurlijk ook zijn slogan kan kopen, 'to save money'. Helaas, dan wint mijn vermaledijde demaskeerlust het van mijn tact en geduld, en val ik uit mijn rol met 'Special Price, one million Pound, because you are my friend...' Aanbiedingen die je op iedere toeristenmarkt de hele dag hoort, hier. Ik tref het echter, zijn geroutineerde glimlach wordt een aantal graden warmer, er wordt zowaar gegrinnikt. En, voor wat het waard is, blijkt hij vervolgens bereid om ook 'short term goals' met ons te bedenken die het waarschijnlijk goed gaan doen bij 'the powers that be'. Arme Khaled I haalt naast mij opgelucht adem. Toch blij dat mijn eerst volgende werkdag weer in het veld doorgebracht gaat worden. Lang leve de echte wildernis!