Ik raak nu al door de war met de dagen; het is zondag, maar in Misr is dat gewoon een werkdag. Dus sta ik om half negen klaar om met auto + chauffeur naar het Ministerie van Water Resources and Irrigation (MWRI) vervoerd te worden. Onmiskenbaar Egyptisch, russische revolutiebouw met een mengeling van zwaar meubilair, veel marmer, plastic bloemen, onduidelijke rommel en mensen die eindeloos in wachtkamers thee drinken. Plus een hardwerkende directeur communicatie, Dr Khaled Wasif, die mij inwijdt in het wel en wee van zijn clubje. Grappig, hoe hierarchisch het enerzijds georganiseerd is (je wil écht geen chauffeur of theehaler of bawab (= portier) zijn, tenminste niet als je niet aldoor in gebiedende wijs enkelvoud wil worden toegesproken, en hoe informeel men met anderzijds met elkaar omgaat. Iets wat Dr Khaled overigens direct onderkent; hij zelf heeft ook last van hierarchische lijnen en bureaupolitiek. Ik kom heel snel tot de conclusie dat wij geen 'alwetende consultant-goedgelovige dankbare klant' relatie gaan krijgen. Daarvoor herkennen we elkaars ervaringen veel te goed. Hij heeft mij niet nodig om een wereldveranderende strategie te bedenken, hij weet net zo veel van communicatie- en gedragstheorieen als ik. Maar het daadwerkelijk geimplementeerd krijgen van, nu al onze, ideeen, daar gaat het om. En dat is werkelijk niet eenvoudig, want wat is Egypte groot! 50.000 imams om te trainen, bijvoorbeeld, en hij haalt er nu een kleine 400 per jaar. Dan hoef je echt niet super goed te kunnen rekenen om te begrijpen dat er en ander niet matcht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten