Het begint me aardig te duizelen, dus ik houd het kort vandaag. Ooit stampte Van Kooten een geeltje op zijn voorhoofd met de tekst 'Vol'. Zo voel ik me ook. Ik krijg uit heel veel bronnen informatie, vandaag van 5 imams, 20 'young professionals' en 1 under secretary. Ik zal de rest van de middag doorbrengen met het in de computer jagen van mijn aantekeningen, anders wordt het echt spaghetti in het warhoofd. Belangrijkste indrukken? Deze imams zijn leuke mensen. Betrokken, slim, geestig. Op mijn omzichtig geformuleerde vraag of ze bereid zijn als spreekbuis dan wel contactpersoon in participatieprocessen te dienen (waarbij ik wanhopig probeer om alle elementen van een participatiestrategie naar begrijpelijk Arabisch/Engels over te zetten) krijg ik fijntjes te horen dat participatie al geregeld is in de Quran. Allah heeft gesteld dat er geen belangrijke beslissingen zullen worden genomen zonder dat the people gehoord en betrokken zijn. Er valt nog wel meer op de Quran en de Hadith terug te leiden, zoals de noodzaak je met schoon water te wassen voordat je bidt. Of het verbod je lichaam dan wel je omgeving te verstieren. Opnieuw is implementatie van deze grondbeginselen het struikelblok, over de grondbeginselen zelf zijn we het heel snel eens.
De sessie met de young professionals was een feestje. Hun voornaamste tip? Zij, als jonge ingenieurs, moeten nodig sociale vaardigheden bijgebracht worden, want daadwerkelijk communiceren met bijvoorbeeld boeren valt niet mee. Ik schiet in de lach, trek de onvermijdelijke vergelijking met hun Nederlandse counterparts, en prijs hun zelfkennis. Tegelijkertijd groeit het respect voor de formidabele opgave waarvoor ze staan. Zoals een van hen formuleert, het is makkelijk om te weeklagen over alle problemen, 'we're very good at that', maar oplossingen aandragen, laat staan in gezamenlijkheid met 'eindgebruikers' bedenken, is zo eenvoudig niet. Die oplossingen zíjn er vaak eenvoudigweg niet, of niet te betalen. Als representant van de overheid wordt je dan of gewantrouwd en geminacht, dan wel verantwoordelijk gehouden voor de oplossing. Vroeger, verzucht het gezelschap, waren er drie belangrijke figuren in ieder dorp, de onderwijzer/imam, de dokter en de ingenieur. Kom daar nou maar eens om.
Mijn 'inwendig grijnsmoment van de dag' heeft ook te maken met respect. Want als er één fundamenteel verschil is tussen deze jonge ingenieurs en mijn jeugdige ARCADIS collega's, is het de manier waarop ze hun 'elders and betters' behandelen. Ik moet me er op instellen dat ik ze oprecht verlegen maak. Niemand durft iets te zeggen als ik ze niet het woord geef, niemand durft me tegen te spreken, en de bijeenkomst duurde een kwartier te lang omdat niemand opstond totdat ik opstond. Ha! Kom daar maar eens om in Hullanda. Onze junioren zijn gewaarschuwd, ik kom volkomen verpest terug.
De sessie met de young professionals was een feestje. Hun voornaamste tip? Zij, als jonge ingenieurs, moeten nodig sociale vaardigheden bijgebracht worden, want daadwerkelijk communiceren met bijvoorbeeld boeren valt niet mee. Ik schiet in de lach, trek de onvermijdelijke vergelijking met hun Nederlandse counterparts, en prijs hun zelfkennis. Tegelijkertijd groeit het respect voor de formidabele opgave waarvoor ze staan. Zoals een van hen formuleert, het is makkelijk om te weeklagen over alle problemen, 'we're very good at that', maar oplossingen aandragen, laat staan in gezamenlijkheid met 'eindgebruikers' bedenken, is zo eenvoudig niet. Die oplossingen zíjn er vaak eenvoudigweg niet, of niet te betalen. Als representant van de overheid wordt je dan of gewantrouwd en geminacht, dan wel verantwoordelijk gehouden voor de oplossing. Vroeger, verzucht het gezelschap, waren er drie belangrijke figuren in ieder dorp, de onderwijzer/imam, de dokter en de ingenieur. Kom daar nou maar eens om.
Mijn 'inwendig grijnsmoment van de dag' heeft ook te maken met respect. Want als er één fundamenteel verschil is tussen deze jonge ingenieurs en mijn jeugdige ARCADIS collega's, is het de manier waarop ze hun 'elders and betters' behandelen. Ik moet me er op instellen dat ik ze oprecht verlegen maak. Niemand durft iets te zeggen als ik ze niet het woord geef, niemand durft me tegen te spreken, en de bijeenkomst duurde een kwartier te lang omdat niemand opstond totdat ik opstond. Ha! Kom daar maar eens om in Hullanda. Onze junioren zijn gewaarschuwd, ik kom volkomen verpest terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten