Terug in Cairo

Voor alle lezers die ademloos in afwachting waren van het 'landen' van de strategie, het is goed gegaan. Met heftige discussies over de impact en de reikwijdte van de boodschap, dat wel. Is de boodschap nu dat de watervoorraad in Egypte in 2017 echt ontoereikend is, of niet? En dat dit impliceert dat, bij voortgang op de huidige weg, bijvoorbeeld 40 % van de boeren naar een andere bron van inkomsten op zoek moeten? Of neem je bestaande waterrechten als vertrekpunt, en probeer je die te garanderen en veilig te stellen? Khaled vat het bondig samen met: "every year we take far more water from lake Nasser than is allowed. This is like plundering your saving account, while you know that you will need the money in the future. We are living on borrowed time". Tegelijkertijd weten we dat té hard roepen slechts tot ontheffing uit je functie leidt. Hmmm.

De awareness strategy, als instrumentarium, kan de achterliggende problemen natuurlijk niet oplossen, maar biedt wel een framework om te communiceren over datgene waarover gecommuniceerd moet worden. En het is plezierig om te zien hoe snel er intussen geschakeld wordt, ik heb vandaag een werksessie met - louter dames! - de staf van Khaled gehad om te zien hoe we het plan geimplementeerd kunnen krijgen. Iman gaat een actieplan maken voor onze belangrijkste pilot, met Hilwa ga ik morgen naar de University of Cairo om de stakeholderanalyse en een monitoringssysteem bedacht te krijgen, we gaan met televisiemaatschappijen onderhandelen etc. Productie van middelen? Dat doen de dames zelf, en dat doen ze helemaal niet slecht. Daar ik net de afgelopen weken zelf met stoom en kokend water, met mijn 'eigen' dames, middelen heb zitten knutselen, kan ik me weer geheel in hun rol verplaatsen. Misschien moet ik Kim maar eens aan Hilwa knopen; Hilwa maakt films, Kim maakt presentaties, moet goed gaan!

Onderdeel van een panelmeeting als die van gisteren is het uitgebreid uitwisselen van beleefdheden. Heel Egyptisch,wee je gebeente als je niet iedereen bedankt, en specifiek benoemd wat ieders unieke bijdrage was. Heeft op zich wel iets, wij botte Nederlanders doen dat vaak te weinig. Al dat bewierroken krijgt natuurlijk soms wel een wat ritueel karakter. Maar met Khaled's commentaar op mijn bijdrage was ik oprecht blij; hij verhaalde van mijn ontmoeting met de Imams in januari. In zijn woorden: "I was a bit worried about this meeting with the Imams (met veelbetekenende blik op mijn olijke gestalte). But I had to leave the room, and when I returned, I heard laughter! They were making jokes together. And then I knew Martina was the right person for the job, only a real communication expert knows how to breach these kind of gaps". Waarmee mijn (verjaar)dag weer goed was.